Het verhaal van Karin

Karin focust op wat ze nog wel kan, daar haalt ze kracht uit.
In 2010 viel ik op een nare manier met mijn fiets, mijn dochter van drie zat achterop. We gleden uit over een klein stukje ijs dat op de weg lag. Mijn knie-letsel is in eerste instantie niet goed beoordeeld, maar was bij nader inzien erg heftig en ik moest in verschillende landen operaties ondergaan en revalidatietrajecten volgen met onvoldoende resultaat. Het been was niet stabiel meer, ik had zenuwschade en er ontstond dystrofie in mijn voet. Ondanks alle goede inspanningen lukte het niet om weer te gaan functioneren met het been. Uiteindelijk besloten we na zorgvuldig overleg tot een bovenbeenamputatie. Voor mij leek dat een “uitkomst”, maar de realiteit bleek anders. Na de amputatie kreeg ik heftige zenuwpijnen die niet meer verdwenen, ondanks operaties. De pijn die ik voel heb ik de hele dag door. Als ik mijn been aanraak, of spieren aanspan dan verhevigt de pijn.

Een kwelling
In eerste instantie was dit groot leed en een kwelling. Ook paniek kwam om de hoek. Hoe moest ik hiermee leven? Ik dacht dat er iets aan mijn situatie gedaan kon worden, dat de amputatie mijn leven zou veranderen in positieve zin en had geen rekening gehouden met dit scenario. In eerste instantie blijf je toch hopen op een andere afloop.

Focussen op wat nog wel kan
Er zat niets anders op dan zoeken naar een tegenwicht voor de pijn. En dat is een heel proces dat je doormaakt. Want hoe leer je met zo’n tegenslag omgaan? Ik ging me focussen op wat nog wel kon, wat fysiek nog mogelijk was, waar ik nog wel van kon genieten, kortom, waar groei in zat. Zo ontstond de kracht om door te blijven gaan. In die periode heb ik leren autorijden met mijn linkerbeen. Daar ben ik erg trots op en blij mee! Daarnaast ben ik weer op zoek naar passend werk. Mijn gezin, mijn vrienden en kennissen, hulpmiddelen en mijn geloof steunen me in deze processen.

Protec
Tijdens mijn revalidatie ontmoette ik iemand die ook een bovenbeenamputatie had en last had van neuropatische pijn. Zij bracht me in contact met de mensen van Protec om te kijken of ik een prothese zou kunnen proberen. Voor mijn amputatie had ik het idee dat ik met een prothese weer bergen zou kunnen beklimmen, dat er weer zoveel mogelijk zou zijn, maar de zenuwpijnen zorgden ervoor dat mijn wensen kleiner werden, ik werd nederiger. Ik wilde gewoon heel af en toe een prothese aan om te staan of een klein stukje te lopen. Meer had ik niet nodig en ik wilde het graag proberen.

Stoer en uitdagend
Mijn eerste contact met Kas, de bewegingstechnoloog en instrumentmaker bij Protec was heel prettig. Ik was onder de indruk van de locatie. Zo mooi en bijzonder ingericht. Stoer en uitdagend en het is er goed binnenkomen. Kas was empatisch, nam de tijd en nam mijn zenuwpijn heel serieus. Het voelde veilig en ik vond dat hij erg respectvol was. Hij was onderzoekend en dacht in mogelijkheden, legde veel uit en nam echt de tijd voor mijn verhaal.

Controle uit handen
Daarna volgde een afspraak om de prothese aan te meten. Dat was voor mij een bijzonder emotioneel moment omdat ik mijn been, vol met zenuwpijn voor mijn gevoel letterlijk en figuurlijk in de handen van een ander moest leggen. Er moest iets straks omheen en dat kon er niet direct af. Die overgave maakte veel los. Je voelt je kwetsbaar omdat je de controle moet loslaten. Na het aanmeten kon ik de koker niet testen, omdat er weer een operatie moest plaatsvinden. In principe heeft de zorgverzekeraar een proefloop met een elektronische knie goedgekeurd. Maar verder dan dat stadium zijn we nog niet gekomen. Ik ben nog niet in staat om de prothese te gaan proberen.

Verwachtingen
Door alles wat ik de afgelopen tien jaar meegemaakt heb, ben ik veranderd. Ik weet dat het allemaal niet zo eenvoudig is als ik eerst dacht. Ik stel mezelf bescheiden op in wat ik wil, het is meer een kwestie van verdragen en volhouden.
Het leven is niet maakbaar, maar je hebt wel een keuze in de manier waarop je met tegenslagen omgaat. Dat heb ik gaandeweg geleerd. En deze tegenslag heeft me ook veel positiefs gebracht en dat wil ik ook aandacht geven. Ik heb nieuwe mensen leren kennen, vrienden gemaakt, genoten van kleine dingen tijdens mijn revalidatietrajecten in andere landen. Ik kan me nog herinneren dat ik in de Rocky Mountains naar de bergen keek en dacht: wat mooi dat ik dit nu kan zien. De focus was op dat moment op het goede en mooie van het leven en niet op de pijn.

Kleine dingen zijn groot geworden
De kleine dingen zijn bijzonder geworden. Groot bijna. Zo fietste ik laatst met mijn handbike, samen met mijn man in een mooi gebied en dan ben ik zo gelukkig dat dat kan! Ik heb geen invloed op hetgeen me overkomt, maar ik kan wel zelf de regie blijven houden in hoe ik ermee om ga. Ik spreek uit wat er in me leeft en kijk naar wat er wel is! En die prothese? Als de tijd rijp is ga ik hem testen en ik weet dat er bij Protec de ruimte en de tijd is om dat zorgvuldig te doen.