Het verhaal van Henk
De amputatie van mijn bovenbeen moest plaatsvinden vanwege een bacteriële infectie in mijn knieprothese. Ik draag nu een bovenbeenprothese. Ik had al een tijdje pijnklachten. Ik werd in een ziekenhuis in de buurt een aantal keren geopereerd om te kijken wat er gaande was in de knieën. Achteraf bleek het te gaan om een bacteriële infectie. Deze werd pas geconstateerd tijdens een second opinion via een simpele botscan. Ik kreeg antibiotica toegediend, maar deze had geen invloed op de rechterknie, gelukkig wel op de andere. Uiteindelijk werd ik voor de keuze gesteld: het been stijf zetten of een amputatie. Stijf zetten was geen optie, dat vond ik geen leven. Ik had dat al kunnen ervaren toen ik met een gipsbeen liep. Op 3 december 2010 werd mijn been boven de knie geamputeerd.
Lapmiddelen
Er werd op de plek waar ik revalideerde en mijn beenprothese kreeg, maar een beetje geëxperimenteerd met de prothese. Ik bracht dat geduld op, maar de klachten bleven aanhouden. Ik kon niet zonder pijn lopen. Daar werd gezegd: we weten geen oplossing meer. Ik ben uiteindelijk een kleine tien maanden bezig geweest om weer op de been te komen. Ik vond dat ik daarin best een bepaalde voortgang mocht verwachten, terwijl men maar bleef investeren in een prothese die niet werkte en die niet de beste keuze was, blijkt achteraf. Er werd niet overgegaan op een ander systeem en er werd lapmiddel na lapmiddel toegepast op een systeem dat voor mij niet werkte. Op een bepaald moment was mijn geduld op. Ik heb gebeld en kon meteen terecht.
‘Samen kijken we hier naar oplossingen voor mijn prothese’
Eindelijk gesteund tijdens de eerste afspraak
Ik werd bijzonder goed ontvangen. Ik had een gesprek met dokter Kap, de revalidatiearts en met Marcel Conradi, de directeur. Zij hadden al snel door dat er iets met de koker mis was; dat ik simpelweg met die koker niet kon functioneren. Ik vond het prettig om dat te horen, want ik had niets verteld over het proces in het andere revalidatiecentrum en de orthopedische instrumentmakerij daar. Ik voelde me op dat moment ontzettend gesteund en begrepen. Ik werd eindelijk serieus genomen. Ja, serieus, dat is het juiste woord. Er werd daadwerkelijk met volle aandacht en interesse gesproken over oplossingen en dat was nieuw voor me. Ondertussen ben ik aan mijn tweede proefkoker en een systeem met een liner toe, ik noem het maar even plan B. We gaan nu van plan B naar plan C: een systeem zonder liner. Kijk, dat maakt ook meteen het verschil: er wordt steeds met me meegedacht. De eerste koker was niet meteen goed, maar dat wordt niet op mij afgeschoven. Samen kijken we naar oplossingen en dan wordt er dus gewoon een tweede koker gemaakt. En niet met lapmiddelen gewerkt. Dit gaat in een totaal andere verstandhouding. Er wordt hier meer tijd en aandacht aan me besteed. Je wordt niet opgejaagd doordat mensen op klokjes gaan kijken.
Behulpzaam en vriendelijk
Het gaat er allemaal bijzonder behulpzaam en vriendelijk aan toe. Het contact met de instrumentmaker is prima. Er wordt erg klantvriendelijk en servicegericht gewerkt. Ik word gehoord en gezien en er wordt daadwerkelijk gehandeld naar wat ik wens en nodig heb. Er wordt samen met mij gepuzzeld om de voorziening te krijgen die het best bij me past. Kijk, dat het nog niet helemaal naar wens is, dat is logisch. Maar de communicatie, de vriendelijkheid, aandacht en expertise, die zijn goed. En uiteindelijk draait het daar om!
Wij zijn pas blij, wanneer u dat bent
"Wat ik een enorm voordeel van deze methode vind, is de snelheid waarmee gewerkt wordt. In één dag was mijn prothese klaar en kon ik ermee lopen. Ik woon op Vlieland en moet een flinke reis over hebben voor een bezoek aan de instrumentmakerij in Amsterdam. Het is dan dus heerlijk als die bezoeken zich beperken en je in één dag met een nieuwe prothese, die goed past, de deur uit kan lopen."
Lees het verhaal van John Peter
"Het is heel apart om alles weer vanuit een ander standpunt te kunnen zien. Ik sta weer op gelijke hoogte met anderen. Ik merk wel aan alle spieren dat ik weer op een andere manier beweeg. De mensen in het appartementencomplex waar we wonen, stonden versteld toen ze mij met krukken over de galerij zagen lopen. En toen ik voor het eerst met prothese naar de kleinkinderen ging, schrok mijn kleinzoon toen ik voor de deur stond."
Lees het verhaal van Frits
"In het ziekenhuis vermoedden ze een streptokokkeninfectie en om mijn leven te redden is mijn linker bovenbeen geamputeerd. De fysiotherapeut in het ziekenhuis verzekerde me dat ik met een goede beenprothese weer alles zou kunnen. Hij waarschuwde me dat ik niet te snel tevreden moest zijn en me niet met de eerste de beste prothese moest laten afschepen. Een advies dat later goed van pas kwam."
Lees het verhaal van Karin
