Het verhaal van Karin

 

Hij waarschuwde me dat ik niet te snel tevreden moest zijn en me niet met de eerste de beste prothese moest laten afschepen. Een advies dat later goed van pas kwam.

Na de ziekenhuisperiode volgde een opname in een revalidatiekliniek. Ik had daar een instrumentmaker waar ik geen klik mee had. Het lukte hem niet een goede koker voor me te maken. Ik was psychisch klaar om verder te gaan met mijn leven maar fysiek viel het vies tegen. Ik wist niet of ik nou teveel verwachte of dat het toch aan de koker/instrumentmaker lag en ben toen gaan zoeken naar een andere instrumentmakerij en hier terecht gekomen. Hun gedachte achter een second opinion: “omdat het altijd beter kan”, sprak me meteen aan.

Wat me meteen opviel was de vriendelijkheid van de mensen, het leek wel alsof alle medewerkers wisten dat ik voor een second opinion kwam. Het voelde alsof een second opinion een zeldzaamheid was, terwijl ik achteraf hoorde dat er wel twee second opinions per week gedaan werden. De ontmoeting verliep bijzonder prettig en vertrouwd. Ik voelde me meteen op mijn gemak. Voor het eerst (dit was de derde instrumentmakerij waar ik kwam, binnen een jaar na de amputatie) vond ik wat ik al die tijd, onbewust, gemist had: het gevoel dat ik centraal stond en niet de prothese. In mijn eerdere ervaringen had ik de indruk dat ik me aan moest passen aan de theorie van de prothesiologie. Er werd altijd gezegd dat ik nou eenmaal “een lastige stomp” heb. Tijdens de second opinion werd er goed naar me geluisterd, mijn klachten werden serieus genomen.

Het team heeft naar de pasvorm van de koker, naar mijn lopen en naar de stomp gekeken en kwam toen met een treffende conclusie: “Het is geen slechte koker, maar ze moeten iets maken dat beter bij je been past.” Ik voelde me meteen op mijn gemak en liet doorschemeren dat ik daar eigenlijk wel in behandeling wilde. De directeur zag daar geen enkele reden voor. Volgens hem moest mijn eigen instrumentmaker in staat zijn om een goede koker voor mij te maken. Bovendien vond hij dit adres te ver voor mij, ik woon namelijk 150 km hier vandaan. Hij heeft me met een aantal adviezen, en de boodschap dat mijn instrumentmaker hem altijd mocht bellen, teruggestuurd. Hij vertelde me wel dat ik natuurlijk altijd welkom was, als het bij mijn eigen instrumentmaker niet zou lukken. Uiteindelijk spraken we af dat ik met mijn vorige instrumentmaker nog één poging zou wagen. Dit leverde helaas weer niet het gewenste resultaat op. De revalidatiearts was van mening dat ik mijn eindniveau bereikt had (ik liep op dat moment met een C-leg én wandelstok). Ik was het daar niet mee eens en heb me laten doorverwijzen naar De Hoogstraat.

Ook bij de intake viel meteen op hoe behulpzaam de medewerkers zijn: ik had om 13.00 uur een afspraak en ik was een kwartiertje te vroeg. Hoewel het lunchpauze was kwam er toch iemand aan me vragen voor wie ik kwam. Al tijdens het gipsen daar, merkte ik duidelijk een verschil in aanpak. Het gipsen en meten ging uitgebreider dan ik gewend was, maar het grootste verschil was dat me verteld werd wat ze deden en waarvoor. Mijn instrumentmakers waren bijzonder volhardend en hebben met engelengeduld net zo lang ‘geschaafd’, geknutseld en gesleuteld tot ik een bovenbeenprothese had die aan mijn behoeften voldeed. Ik heb daardoor steeds het gevoel gehad dat ik de enige, zo niet de belangrijkste klant was. Na het lezen van het boek De Kracht van de aanpassing realiseerde ik me dat meer cliënten zich zo gesteund en begrepen voelen . Dankzij de deskundigheid, gedrevenheid en support van de mensen heb ik mijn wandelstok wel ingeruild voor een sportprothese, GE-WEL-DIG!

Ik zou iedereen die niet tevreden is over zijn prothese, willen aansporen om een second opinion aan te vragen. Ik heb een heel positieve ervaring bij De Hoogstraat en ik denk dat iedereen zich in hun benadering kan vinden. Je wordt gehoord en gezien, krijgt een eerlijk advies en ze zijn er niet op uit om klanten te winnen. En ook hier geldt: mocht je na een second opinion niet tevreden zijn dan zou ik zeggen: zoek verder! Laat je niet afschepen en geef niet te snel op. Ga door tot je tevreden bent. Bij mij is het zo dat elke nieuwe koker weer de nodige ‘problemen’ met zich mee brengt. Maar ik weet dat het uiteindelijk goed komt. En als je dat vertrouwen hebt neem je een pijntje voor lief. Als het vertrouwen er niet is, is elk pijntje teveel.